Czego w podróżowaniu nie lubi Bartek Szaro?

Bez zbędnego wstępu zapraszam Was do przeczytania krótkiej rozmowy, jaką przeprowadziłem z Bartkiem Szaro (Paragon z podróży). Bartek i Patryk gościli u nas prawie rok temu na naszym pierwszym spotkaniu organizowanym w ramach Iławskich Spotkań Podróżniczych „4 Strony”.

Dawid: Sukces Waszego bloga, nagrody,wyróżnienia itp. spowodowały, że jesteście uznani w środowisku podróżniczym, także w środowisku blogosfery podróżniczej. Jesteście inspiracją dla wielu. Czy czujesz na sobie odpowiedzialność będąc tak bardzo rozpoznawalnym?

Bartek: Istnieje pewien rodzaj presji, związany z prowadzeniem bloga. Gdy czytelników jest dość sporo bardzo łatwo można się zdyskredytować, szczególnie jeżeli na tym blogu udziela się przede wszystkim porad. Osoby, które je czytają też często mają sporą wiedzę w tematyce, którą poruszamy i jeżeli napiszemy coś niepoprawnie, nie zgodnie z prawdą, od razu zostanie nam to wytknięte. To jednak bardzo dobre zjawisko, mobilizujące do tego, by dbać o jakość i merytoryczność treści. Z tą rozpoznawalnością natomiast to bym nie przesadzał. Ludzie zdecydowanie bardziej kojarzą naszego bloga niż nas samych.

D.: Męczy Cię choć trochę ta presja? Na początku, jeszcze przed powstaniem bloga, podróżowałeś, jak chciałeś, gdzie chciałeś, było to Tylko Twoje. Nie musiałeś się z niczego tłumaczyć. Teraz jest inaczej, bo dzielisz się tym wszystkim na blogu i jak sam zauważasz, błędy mogą zostać wytknięte.

B.: Bardziej jednak napędza niż męczy. Dążenie do tworzenia coraz to ciekawszych treści, wynikająca właśnie po części z dużej audiencji, pomaga mi się rozwijać i rozwija także bloga. Swoim doświadczeniem i historiami dzielę się, bo tego chcę, bo mi to sprawia przyjemność. Jeżeli uznam, że to dla mnie uciążliwe i przestanie mi się podobać atmosfera panująca wokół naszej działalności, to przestanę to robić. Nic na siłę przecież. Nadal podróżuję gdzie chcę i jak chcę. Nie wyobrażam sobie sytuacji, że coś innego o tym decyduje.

D.: Boisz się czasem? Pytam nie tylko w kontekście podróży.

B.: Każdy się czasem boi. Gdybym się czasami nie bał to bym uznał, że ze mną coś nie tak.

D.: Czego najbardziej obawiasz się w kontekście podróżowania?

B.: Że coś się stanie osobie, z którą jadę i będę się musiał nią zajmować:)

D.: Czy zgodzisz się z tezą, że podróżowanie, zwłaszcza te kilkumiesięczne czy kilkuletnie, to ucieczka od prawdziwego życia?

B.: Prawdziwe życie jest cały czas. Bez względu na to czy się siedzi w domu czy podróżuje. Podróże mogą być na pewno sposobem na życie, choć wyruszenie w trasę na dłużej, na kilka lat, jest sporym wyzwaniem i zanim damy się porwać wirowi spełniania marzeń, warto zastanowić się, co przez taką podróż można stracić.

D.: Często w komentarzach czytelnicy piszą, że zazdroszczą Wam przygód, że też by tak chcieli, że marzą o długiej podróży… ale właśnie, marzą, bo chcą uciec od standardowego życia, w którym każdy dzień jest podobny do drugiego, czy faktycznie życie podróżnika to ich żywioł? Przecież tyle o sobie wiemy, na ile nas sprawdzono, jak sądzę. Może jest też tak, że „podróż”, „podróżowanie” kojarzy się z samymi przyjemnostkami, błogostanem itp.?

B.: Potrzeba podróżowania zależy od perspektywy, którą się ma. Jeżeli przesiaduje się całymi dniami przed biurkiem, a w skali roku jest tylko 2 tygodnie na wakacyjny wyjazd, chęć oderwania się od tego, chęć zintensyfikowania emocji, przełamania rutyny jest duża. A to może dać właśnie daleka i długa podróż. Natomiast jeżeli ktoś podróżuje dużo, jego perspektywa będzie inna. Podróże, że tak powiem w płaskim ujęciu, zdecydowanie kojarzą się z czymś przyjemnym i w sumie tak należy je chyba odbierać. Nawet jeżeli udajemy się do miejsca, w którym jest ciężko, trzeba się przemóc, to po powrocie wspomnienia zostają rewelacyjne, a kiepskie momenty łatwo obraca się w żart.

D.: Kto Cię inspiruje?

B.: Moja rodzina, moja dziewczyna, moi znajomi.

D.: Na koniec może mało optymistycznie, czy jest coś, czego nie lubisz w podróżowaniu?

B.: Nie lubię jak się w namiocie para wodna skrapla na ściankach. Nie lubię jak na stopa trzeba długo czekać. I nie lubię jak mi się jakieś bąble na skórze robią. A cała reszta jest jak najbardziej do przyjęcia.

D.: Fakt, ciężko to lubić. I ostatnie pytanie: co Ci przyniesie rok 2015? Wiesz już może? Jakieś plany?

B.: Chciałbym się skupić na realizacji projektu „Polska Be?”. Będę też pracował nad pewnym festiwalem, który odbędzie się w Lublinie jesienią. Na pewno zdarzy się też kilka wyjazdów, które na dziś dzień są nie do przewidzenia. Mam nadzieję, że rok 2015 przyniesie mi kasę na podróże i zdrowie dla wszystkich.

D.: Życzę tego Tobie. Dziękuję za rozmowę.

B.: Dzięki również.